W nielekkich czasach kazał żyć nam los
Choć nieraz ciężko, często pusty trzos
Niestraszne nam nad głową kłęby chmur
Bo my i tak pójdziemy w stronę gór
Przechodniów tłum i hałas wielkich miast
Tam nie dościgną nas
Tak wiele słów, tak mało prawdy w nich
Karmiono nas, aż obrzydł nam ten wikt
Niech mędrcy toczą swój jałowy spór
Bo my i tak pójdziemy w stronę gór
Gdzie poszum drzew, gdzie zieleń młodych traw
Gdzie źródła wszelkich prawd
Ku czemu toczy się nasz stary świat
Co czeka go za rok, za kilka lat
My wierząc w przyszłość naszych synów, cór
Uparcie wciąż idziemy w stronę gór
Z nadzieją patrząc w twarz każdego dnia
Że życie sens swój ma
Stanisław Figiel